نام باريت از كلمه يوناني باروس به معني سنگين گرفته­شده و براي اولين بار در سال 1771 توسط هاميلتون و به عقيده برخي از مولفين در سال 1774، توسط شيل به كاررفته است. نام هاي محلي ديگر براي اين كاني نظير هوي اسپار، تيف، كوك، باريتس و باريتين به كار رفته است.

باريم در سال 1808 توسط آقای هامفری دیوی در انگلستان استخراج شد. اين ماده معدني به دليل وزن مخصوص زياد از سال هاي 1930 در حفاري هاي اكتشافي مورد استفاده قرارگرفته است. وزن مخصوص بالا و خنثي بودن آن از نظر شيميايي موجب به كارگيري گسترده ی اين كاني به عنوان يك عامل وزني در مايعات يا گل هاي حفاري مي شود. بيشتر مصرف باريت در صنايع حفاري چاه هاي عميق نفت و گاز است، به طوري كه تقريباً 85% تقاضا براي اين ماده معدني را در برمي گيرد كه بالغ بر شش ميليون تن در سال است. گل حفاري در روش دوراني و در مناطقي كه فشار گاز يا مايع در اعماق زياد است، براي محافظت و جلوگيري از فوران چاه يا ريزش ديواره استفاده مي شود.

اين كاني در سال هاي قبل به عنوان باطله ساير مواد معدني محسوب مي شد. با آغاز فعاليت حفاري اكتشاف چاه هاي نفت در ايران، باريت يك ماده معدني اقتصادي به شمار آمد. در ايران تا سال 1338 هجري شمسي، باريت مورد نياز براي شركت هاي نفتي از خارج تامين مي شد ولي از اين تاريخ به بعد، اولين استخراج و بهره برداري از معادن توسط دو كشور عمده باريت ايران و ماگوبار آغاز گرديد و در سال هاي 56-1355به اوج توليد خود يعني 220هزار تن در سال رسيد.

باریت مناسب حفاری دارای حداکثر BaSO4<95% بوده و جهت حفاری های عمیق نفت و گاز استفاده می شود. باریت برای سنگین کردن گل حفاری جهت جلوگیری از خروج مواد و کنترل فشار در حین چرخش استفاده می گردد. باریتی که در حفاری استفاده می شود باید دارای استاندارد مشخصی باشد که این استاندارد در دنیا بیشتر با دو نوع API و O.C.M.A شناخته می شود. استاندارد API مخفف American Petroleum Institute (موسسه نفتی آمریکا) استانداردی است که توسط همین موسسه ثبت شده است و در کل دنیا شناخته شده و استفاده می گردد و استاندارد O.C.M.A مخفف Oil Company Materials Association (انجمن مواد شرکت های نفتی) دیگر استاندارد متداول در این صنعت است.