تاریخچه کانی باریت

نام باريت از كلمه يوناني باروس به معني سنگين گرفته­شده و براي اولين بار در سال 1771 توسط هاميلتون و به عقيده برخي از مولفين در سال 1774، توسط شيل به كاررفته است. نام­هاي محلي ديگر براي اين كاني نظير هوي اسپار، تيف، كوك، باريتس و باريتين به كار رفته است.

باريم در سال 1808 توسط آقای هامفری دیوی در انگلستان استخراج شد. اين ماده معدني به دليل وزن مخصوص زياد از سال­هاي 1930 در حفاري­هاي اكتشافي مورد استفاده قرارگرفته است. وزن مخصوص بالا و خنثي بودن آن از نظر شيميايي موجب به كارگيري گسترده­ی اين كاني به عنوان يك عامل وزني در مايعات يا گل­هاي حفاري مي­شود. بيشتر مصرف باريت در صنايع حفاري چاه­هاي عميق نفت و گاز است، به طوري كه تقريباً 85% تقاضا براي اين ماده معدني را در برمي­گيرد كه بالغ بر شش ميليون تن در سال است. گل حفاري در روش دوراني و در مناطقي كه فشار گاز يا مايع در اعماق زياد است، براي محافظت و جلوگيري از فوران چاه يا ريزش ديواره استفاده مي­شود. اين كاني در سال­هاي قبل به عنوان باطله ساير مواد معدني محسوب مي­شد. با آغاز فعاليت حفاري اكتشاف چاه­هاي نفت در ايران، باريت يك ماده معدني اقتصادي به شمار آمد. در ايران تا سال 1338 هجري شمسي، باريت مورد نياز براي شركت­هاي نفتي از خارج تامين مي­شد ولي از اين تاريخ به بعد، اولين استخراج و بهره­برداري از معادن توسط دو كشور عمده باريت ايران و ماگوبار آغاز گرديد و در سال­هاي 56-1355به اوج توليد خود يعني 220هزار تن در سال رسيد.